بهار از همان لحظه آغاز شد
که در باغچه غنچه‌ای باز شد

الا‌کلنگ و تاب و سرسره را تو می‌روی و یادت می‌رود اما زمینِ بازی می‌داند کی رفتی و کی دیگر برنگشتی. ما از زمین بازی بیرون آمدیم. ظهرِتنبل پاییزی نشسته بود بر لبه‌ی صندلی‌های خالی پارک. ما ظهر پارک را تنها گذاشتیم برای رسیدن به میزِ ـ شاید ـ چهارنفره‌ی آشپزخانه و خوردن ناهاری گرم با منظره‌ای از زمین بازی.[ادامه مطلب…]