همه جا ساکت و آرام بود. همه خواب خواب بودند؛ فقط جغد جوان بیدار بود. او مثل همیشه، وقتی خورشید رخت و لباسش را از روی زمین جمع کرد و رفت، از خواب بیدار شد. چشم‌هایش را مالید و خمیازه‌ای کشید. صدای قاروقور شکمش را که شنید فهمید گرسنه است. باید فکری به حال گرسنگی‌اش می‌کرد. بال‌هایش را از هم[ادامه مطلب…]

بادی بود که دماغش خیلی باد داشت؛ یعنی خودش را بیش تر از خودش قبول داشت.

دست هایم را زیر چانه گذاشته بودم و به دانه های یاقوتی رنگ انار که در کاسه ی چینی روی میز بود، زل زده بودم.

قوری همان طور که دستش به کمرش بود، صدا زد: «بچه‌ها بیایید، وقت چای شده.»

یکی بود، یکی نبود، مردی بود که دو تا بچه داشت، ولی زن نداشت و می‌خواست با زنی عروسی کند که آن زن هم یک بچه داشت.

هر بچه‌ای موقعی که به دنیا می‌آید، ونگ و ونگ می‌کند؛

مامان خانه نبود. عمه از طبقه ی پایین آمده بود پیش ما تا مراقب ما باشد.

ماهک دیگر کلافه شده بود. سه بار با صدای بلند گفت: « نه، نه، نه! یک سال نوری، واحد زمان است!

بابا گفته بود نباید به مادرت جواب بدهی. یا من یا او. سرپرست مشترک یعنی چی؟

سر ظهر بود. رفته بود از این ماهی های ریز رنگین کمانی بگیرد.