جاری مثل جویبار

«جاری مثل جویبار » نمایش نامه ای است که با الهام از شعر «چشمه و سنگ» اثر زنده یاد، محمد تقی بهار تهیه و تنظیم شده است.
نویسنده ای این نمایش نامه منصور خلج است و شعر های آن را نیز ماندانا جعفری سروده است.
در ابتدای نمایش نامه شخصیت ها با هم دیگر و با تماشاگران گفت و گو می کنند و داستان خلق این نمایش را برای آن ها توضیح می دهند. این که نویسنده بالاخره یک روز مژده داد نمایش نامه ای برای اجرا نوشته است و این که از ادبیات پربار کشورمان می توان الهام گرفت و برای بچه ها نمایش خلق کرد.
سپس سرپرست، بازیگران را راهنمایی می کند. به هر یک نقشی می دهد و صحنه ی نمایش را آماده می کنند. هدف از اجرای این بخش نشان دادن مراحل تهیه و اجرای نمایش نامه به کودکان و نوجوانان است.
این نمایش نامه ده شخصیت دارد و شخصیت اصلی آن، جویباری است که ازکوهسار جدا شده و سر راه خود ماجراهای مختلفی می بیند و دوستان زیادی پیدا می کند. او با علف های کوهی، گل کوهی، پرنده و موش صحرایی آشنا می شود و در خلال گفت و گو با آن ها به دانستنی های بیش تری درباره ی آن ها پی می برد؛ اما چون جویبار است و نمی تواند جایی بماند به راه خود ادامه می دهد. تا این که به صخره ی بزرگ و مغرور برمی خورد. صخره به او راه نمی دهد و جویبار با تلاش خودش و کمک موش صحرایی راهی باز می کند تا به راهش ادامه دهد. ماه به او گفته که دنیا خیلی بزرگ است و پر از رودخانه های کوچک و بزرگ، دریاها و اقیانوس هایی است که جویبار می خواهد آن ها را ببیند.
پیام نمایش نامه رفتن و ناامید نشدن است و با زبان ساده، توجه مخاطب را به دقت کردن در جزئیات و تلاش برای دانستن جلب می کند.
در پایان همه ی شخصیت ها با هم سرود می خوانند:
جویبار با خنده و ترانه
می رفت شادمانه
شاد از بهار می رفت
با پشتکار می رفت
از شوق کشتزاران
امیدوار می رفت
از کوهسار رد شد
از کشتزار رد شد
از شهرهای آباد
با افتخار رد شد جویبار جویبار
این سرنوشت او بود
رفتن سرشت او بود
چون روز و شب روان شد
کوشید و پرتوان شد
آن جویبار کوچک
یک رود پرتوان شد.
تصویر روی جلد، تصویری از سه شخصیت نمایش نامه، صخره، گل کوهی و جویبار است.
زهره شاهی