می‌خواهم از پیله‌ی خودم دربیایم. این خود، سالیان سال بود که به من پیله می‌کرد تا فقط خودم را ببینم، فقط خودم را بشنوم، فقط خودم باشم و از خدایی تو غافل! پیله‌ام را درمی‌آورم و همراه با نسیم بی‌قراری که به سمت جنوب شرق جغرافیای دلم می‌رود، راهی عرفات می‌شوم. ماندن در عرفات، مجالی‌ست تا برای شناختن تو با[ادامه مطلب…]

الا‌کلنگ و تاب و سرسره را تو می‌روی و یادت می‌رود اما زمینِ بازی می‌داند کی رفتی و کی دیگر برنگشتی. ما از زمین بازی بیرون آمدیم. ظهرِتنبل پاییزی نشسته بود بر لبه‌ی صندلی‌های خالی پارک. ما ظهر پارک را تنها گذاشتیم برای رسیدن به میزِ ـ شاید ـ چهارنفره‌ی آشپزخانه و خوردن ناهاری گرم با منظره‌ای از زمین بازی.[ادامه مطلب…]

بهار از همان لحظه آغاز شد
که در باغچه غنچه‌ای باز شد