عکس: علی خوش جام
اسفند، ماه چهارم بهار است. شاید اندکی رؤیاپردازانه به نظر برسد، اما هرچه بیش تر فکر می کنم، بیش تر به این نتیجه می رسم که اسفند یک ماه سراسر بهاری است و به صورت کاملاً تصادفی در زمستان واقع شده. اسفند بی اختیار به بهار تعلق دارد و واکنش ناخودآگاه او به پیرامونش، سبز سبز است. به درخت ها نگاه می کنم و می فهم. شاخه هایشان خشک و خالی است اما زیر پوستشان دارد سبزِ پررنگی می دود. اسفند از صمیم قلب دوست دارد به بهار بپیوندد، هر چند ظاهراً به زمستان وفادار است. او مرتب برای رسیدن بهار مقدمه چینی می کند. بی جهت نیست که اسفندها، احساس سبکی بهم دست می دهد. بین زمین و هوا معلق می مانم. آن قدر که از اسفند و انتظار رسیدن بهار ذوق زده می شوم، از خود بهار نمی شوم. معتقدم اسفند، ماه ِچهارم بهار است که زودتر از بقیه سروکله اش پیدا می شود، فروردین و اردیبهشت و خرداد را می گویم. اسفند برای دیدن بهار عجله دارد و گاهی از شدت اشتیاق کم می آورد، برای همین ۲۹ روز بیش تر ندارد.
مهدی مرادی