دومین سیاره ی منظومه ی شمسی و درخشنده ترین آن‌ها، که گاهی آسمان شامگاهی و گاهی آسمان صبحگاهی را مزین می کند، ناهید یا زهره است. مدار آن بین مدار سیاره‌ی تیر و زمین واقع است. ناهید از لحاظ بزرگی، وزن و جرم بیش از هر سیاره ی دیگری به زمین شباهت دارد. این سیاره به علت جو بسیار متراکم آن، مشهور به سیاره دما و فشار است و گاهی به آن فِرِ آسمانی هم می گویند. غلظت جو این سیاره به حدی است که مانع از فرار امواجِ گرمایی درون آن به بیرون می شود و چون این امواج راهی برای خروج ندارند، هم راه با جریان های جوی که ناشی از تفاوت دما میان مناطق روز و شب سیاره است، پخش می‌شوند و محیط آن را بسیار گرم و داغ می کنند.
جو ناهید که اندازه‌ی آن از زمین کمی کوچکتر است؛ دارای ابرهای فراوانی است و این یکی از دلایل درخشندگی اش در آسمان است .
تحقیقات انجام شده نشان می دهد که در این سیاره باران هم می بارد؛ اما به دلیل این که عناصر اصلی اتمسفر این سیاره از گوگرد و نیتروژن تشکیل شده است، بارانی که بر خاک آن می بارد، کاملاً اسیدی است .
ناهید جزء سیارات داخلی است؛ بنابراین ما نمی توانیم در تمامی طول شب تلألو آن را در آسمانمان ببینیم. بیشترین کشیدگی آن ( فاصله‌ی ناهید تا خورشید از دید زمینی ها ) ۴۸ درجه است و به همین جهت این سیاره، گاه آسمان شامگاهی و گاه آسمان صبحگاهی را منقوش می سازد ( زمان ماندگاری آن در آسمان بیش از سه ساعت نیست ).
افسانه های فراوانی درباره‌ی سیاره ناهید نقل می شود و آن را با نام های متفاوتی می شناسند:
ناهید یا آناهیتا همان بیدخت فارسی و پهلوی، به معنی پاک و بی عیب است و از فرشتگان نگهبان آب بوده است و در اساطیر یونان آفرودیت و نزد رومیان ونوس، الهه عشق، بوده، اما شبیه آناهیتای ایرانی، نبوده است.
اختر شناسان در زمان های پیشین به پیروی از فرضیه‌ی زمین مرکزی، ناهید را سیاره روشنی می دیدند که بر فلک سوم می تابد و منجمان قدیم، آن را سعد اصغر تصور می کردند.
فاصله‌ی ناهید از زمین، حدود ۴۱ میلیون و ۸۰۰هزار کیلومتر است و چون قبل و بعد از طلوع و غروب خورشید در آسمان دیده می شود، به آن ستاره‌ی روز هم می گویند. فاصله اش از خورشید حدود ۱۰۸ میلیون کیلومتر است. مدت حرکت وضعی آن (گردش به دور خود) ۲۴۳ روز و مدت حرکتِ انتقالی آن، یعنی زمان گردش به دور خورشید ۲۲۵ روز است و دو برابر سیاره‌ی تیر حجم دارد و کمی کوچک تر از زمین است.
سیامک نیک طلب