در سال ۱۲۷۳ در تهران به دنیا آمد. پدرش فضل‌الله اصفهانی، کارگاه قلمدان‌سازی داشت. هفت ساله بود که پدرش در گذشت. او ماند و مادرش و یک خواهر. چند ماهی به مدرسه ی شرف مظفر رفت. از آن‌جایی که مدرسه دور بود و علاقه‌ای به درس خوان نداشت، مدرسه را رها کرد و شاگرد حجره ی قلمدان‌سازی شد. مدتی بعد مادرش ازدواج کرد و او تنها شد. روزگار برایش به سختی و مشقت می‌گذشت. گاهی نان خالی هم گیرش نمی‌آمد و مجبور بود گرسنه بخوابد؛ اما عشق به طراحی و نقاشی او را زنده نگه می‌داشت. همیشه مداد و کاغذ توی جیبش بود. گاهی نصف شب، در نور مهتاب نقاشی می‌کرد.
کم کم کارش در حجره ی قلمدان سازی بالا گرفت. ناگهان بهزاد بیمار شد و کار و بارش را از دست داد.
فتوح السلطنه که هنر بهزاد را می‌شناخت، او را به خانه ی خود برد و از بیماری نجات داد. بهزاد با کمک فتوح السطنه کتاب خطیِ خمسه نظامی را در مدت یک سال اقامتش در آن جا، با مینیاتورهایی زیبا به تصویر کشید. با اتمام کار، فتوح السلطنه عازم لندن و پاریس شد و کتاب خطی خمسه نظامی را به نام یک کار قدیمی به مبلغ ۸۰۰۰ لیره به موزه‌ای در پاریس فروخت.
در سال ۱۳۱۴ موسیو رابینو، باستان شناس فرانسوی، بهزاد را با خود به پاریس برد تا برایش کار کند. بهزاد در طول مدت اقامتش در پاریس به موزه ی لوور می‌رفت و روی آثار قدیمی مینیاتور ایرانی مطالعه می‌کرد . سرانجام بعد از چند سال به ایران برگشت.
او هفده نمایشگاه در داخل و خارج کشور برگزار کرد. چندین جایزه و مدال گرفت. در مدت زندگی خود بیش از ۴۰۰ کار هنری به وجود آورد.
وی در سال ۱۳۴۷ درگذشت. حسین بهزاد بعد از کمال الدین بهزاد هراتی، دومین استاد بزرگ مینیاتور ایران است.
منوچهر نعیمی